By: Julian Mainit ng sinag ng araw at mahalimuyak na hangin ang humahampas sa aking balat habang ako ay nasa beranda ng aking kwarto na t...
By: Julian
Mainit ng sinag ng araw at mahalimuyak na hangin ang humahampas sa aking balat habang ako ay nasa beranda ng aking kwarto na tanaw ang maluwag na lupain na pag-aari ng bagong asawa ng aking loving and caring mother, Georgia.
Lahat ng mga gamit ko'y naka impake na sa iisang malaking bagahe. I can't imagine na ganun lang ka unti ang gamit ko. Sabagay, pare-pareho naman kasi lahat ng mga binibili kung mga damit this past few years, puro black t-shirts and dark blue jeans. Except for just one, my classic and denim jacket. This was my grand father's gift from my 18th birthday last 2 years.
Malakas kung narinig mula sa baba ang pagtawag sakin ni mommy "Julian! Come down here sweet face!"
Bago ako bumaba, tiningnan ko ang bawat sulok ng aking kwarto at huminga ng malalim. This is the last time I will see my room.
Pagbaba ko mula sa 2nd floor ng bahay, naabutan ko sa living room si mommy at hawak hawak ang dalawang pair ng baby shoes at umiiyak.
"Do you remember this Julian? It's yours! How time flies right anak? I'll miss you sweet face! Pagdating mo dun sa manila, tumawag ka sakin kagad! I don't want any excuses of yours!"
She's been saying this for a thousand times since yesterday. She's always been this, very thoughtful and caring.
My dad Philip and my mom separated when I was 11. And how they separated, trust me you dont want to know.
And my mom and her new husband John decided to move to USA after marrying each other. John's fine, he's a good guy and one of the eligible bachelor here in our town. So, yeah! They're moving to USA for business purposes and syempre ayoko naman maging tutol sa mga decisions nila. My mom suffered and sacrificed enough, so she deserve to be happy this time.
So now, I'm going to my dad's world! And honestly I'm not that excited to meet him, but a little nervous. The last time I saw him, it was my 18th birthday and that really was 2 years ago and I'm turning 21 this year. Philip (my dad) is an entrepreneur from manila, he owns a lot. So I'm expecting that he's not gonna be around always and that's good for me.
"Okay mom, chill! I'll do it as you told" tugon ko.
"That's my sweet face!" She replied and hugged me.
" Hey! I dont want to be rude but Julian you have a flight to catch so let's go!" John said and at yun ang dahilan para tanggalin ni mommy ang pagkakayakap sakin.
"Coming." I replied kasabay ng paghinga ko ng malalim.
After an hour, naka dating na kami sa airport.
We hugged, kissed and said our good byes from each other.
This is actually hard, sobrang bigat sa dibdib kung iisipin mo na you really dont know when is the next time na makikita ko si mommy.
I got into my plane seat, put my headphones on, while starring at the window.
Thinking what my life's going to be, when I got there.
Sana, makasundo ko si Dad that easily but I know that's impossible kasi sobrang introvert ko.
Eventually, the stewardess start's speaking and the plane starts moving.
"Damn, I really am leaving." I said.
________________
After an hour and a half, nakarating na kami sa airport ng manila. It was raining at lalong nagpalungkot ng vibes ko.
Almost half an hour ako bago ako nakalabas sa airport and now here waiting for my dad's call and car to pick me up.
Ayokong ako yung unang mag text or mag call kasi nakakahiya.
Minutes past, Philip called and said na he's driving a black car and said nandito na daw sya.
I'm so nervous. Naiinis ako sasarili ko bat ako kinakabahan, Philip is my dad pero bakit ganun?
Hindi naman ako nahirapan na mahanap yung car.
When I found him, he waved and gave me an awkward smile and hug.
"How are you Julian?" He stared at me.
"Ok naman Dad, uhmm You? How are you?"
"Well I'm doing great anak! Let continue this chit chat on our way home, medyo lumalakas na ang ulan!
"Sure Phi.. Dad" Sh*t nakakahiya!
Lahat ng nadadaanan namin is puro building. It is somehow amazed my eyes.
On our home, sobrang tahimik namin ni Dad sa loob ng car. All we can hear is yung ulan.
Then bigla syang nagsalita " You're hair is longer"
"I had my hair cut done a month ago" I replied and hindi ako tumitingin sa kanya.
"But it looks good to you" he said and smiled
"Thank's dad".
After a few minutes, nakarating na kami sa bahay ni Dad.
Masasabi kong malaki yung bahay, white and big walls, madaming glass windows and sa tingin ko may second floor to sa loob.
Pagkatapos namin bumaba sa car, sinalubong kami ng isang matandang babae at kinuha ang bagahe ko.
"Good afternoon Sir!" Nakangiting pagkakasabi sakin.
" This is manang konchita, he helps around here in our house. " My dad said.
"Hello po manang! How are you?" At bigla akong nagmano.
"Kaawaan ka ng Dyos" tugon ng matanda.
My dad stared at me smiling, nagulat siguro dahil nag bless ako.
Pagpasok namin sa bahay, napaka daming gamit. Maganda at maaliwalas ang loob. Madami itong bintana na dahilan para lumiwanag lalo sa loob ng bahay at makita ang lakas ng ulan sa labas.
Then my dad showed me my room na nasa second floor.
" This is gonna your room Julian" my dad said.
May king size bed ito sa loob, may flat screen tv, may rest room na maluwag, a table and a chair with a laptop. Ang mga color ng makikita mo sa room ko is white, black, and gray.
"I hope you like the colors I chose for your stuffs"
My dady said and stared at me waiting for my response.
"The color is fine dad! Dont worry! Thank you!" I smiled back.
" Good! Uhmm.. So get settled in anak, my isa pakong ipapakita sayo sa baba" he said before he left.
Naiwan ako magisa sa room ko. Umupo ako sa kama ang stared the whole room. This is really nice, nakakantok yung vibes ng room which is good!
After ko maglagay ng mga damit sa cabinet and took a shower, bumaba nako. I looked for dad hanggang sa makarating ako sa kitchen then naabutan kung nagluluto si manang konchita.
"Hi manang, nakita nyo po ba si dad?" Ang tanong ko sakanya.
"Nasa garahe sya anak, hinihintay ka nya doon. Oo nga pala anak, niluluto ko yung paborito mung kare-kare, ito kasi ang sabi ni sir na lutuin ko kasi paborito mo daw ito."
Natatandaan papala ni Dad kung ano paborito kung lutong bahay, nakakatuwa naman at nagabala pa sya sa pagdating ko
"Yes po manang, thank you po! Uhmm pupuntahan ko na po si Dad dun sa garage, maiwan ko muna po kayo" then I left.
Pumunta ako sa garage at naabutan ko si Dad na pinupunsan yung salamin ng white na car. Then nakita nya ko sa paglapit ko.
"Julian, come here" sabi nya habang naka smile.
Lumapit ako sakanya at nagtataka bakit nandito kami sa garahe.
"This is going to be your own car, service mo para sa school mo. I can't drive and pick you up to your school kaya I bought a car for you!" Sabay akbay sa balikat ko.
Sh*t seryoso ba? Binilan nya ko ng car? This is really too much! Hindi ko inaasahan na Dad is going this far for me! Marunong naman ako mag drive dahil tinuruan ako ni John (my step father ), pero this is really too much! Di ko ineexpect na bibilan nya ko ng car!
"DAD! ARE YOU SERIOUS? I REALLY CAN'T ACCEPT THIS KIND OF STUFF!" Gulat na gulat kung pagkakasabi.
" Trust me son, you'll be needing this soon enough when you'll have friends and drive some errands! Hindi ako papayag na na mag ccommute ka." He replied
Sana nga magkaroon ako ng mga friends sa bagong school na pagpapasukan ko.
" Dad this is really too much!"
"Son, you're a man now! And finally taking up your Law degree! You'll be needing this trust me." Giit nya.
Ano paba magagawa ko? Grabe pala gumastos si dad! Alam ko may kaya si dad, pero never pumasok sa isip ko na bibilan nya ko ng mahahaling gamit.
"THANK YOU Dad! Thank you!"
Wala nakong masabi kundi ang pasalamatan sya and I hugged him awkwardly.
After on our awkward hug, I tried to drive the car around the village.
"You're going to be my friend for a while" bulong ko sa car.
Then we had our early dinner. Dun ko nalaman na kami lang tatlo nila dad at manang ang tao sa bahay. Napakalaki ng bahay para sa tatlong tao lang.
Sinabi din sakin ni manang na walang kasintahan ang dad, lagi daw itong nagubos ng oras sa trabaho.
One of the best thing about Phil.. Dad, he doesn't hover. Tamang tama para sakin kasi hindi din ako marunong makipag socialize lalo na sa Dad ko.
Then after dinner, pumunta nako sa room ko and texted my mom na nakarating nako, then she called and asked kamusta ko, and dad also. After our longest call , I cried all night, inubos ko na lahat ng bigat sa dibdib ko before finally starting again.
_____________
We had our breakast, and prepared myself before going to my new school. Hindi ko naman na kasi kaylangan mag enroll, kasi inasikaso na daw ni Dad lahat para di nako mahirapan.
I'm taking up my Law degree sa bagong school na papasukan ko. Hindi ko din alam kung bakit ko napili mag Law, siguro masasabi ko din na may ipagmamalaki naman ako kapag dating sa memorization and analyzation, but that's it. Wala akong galing sa pakikipag socialize and all, kaya they can call me nerd or introvert. But that's okay, maybe totoo naman kasi.
I drove my car papunta sa school na papasukan ko, hindi din naman ako nahirapan sa paghahanap dahil meron akong google map and gps para ma guide ako.
Sa labas ng school, ang daming malls, restaurants, and coffee shops na madadaanan. Lahat ng makikita mung tao na naglalakad sa side ways is mukang mayayaman.
Nakaka intimidate kapag nandito ka sa city nato, para kang nasa new york.
Nakapasok nako sa school, Middleton Law School ang pangalan nito.
Napakaluwag ng parking, at ang mga car na nakapark dito ay mga mamahalin. BMW, MERCEDES, AUDI, at napaka dami pang iba.
It was really intimidating, Dads right! Kaylangan ko nga talaga ng car!
Before I got out of the car, huminga ako ng malalim. " You'll be fine Julian, just stop getting into trouble ".
Suot ko ang hoodie na black at denim jacket ko. Tamang tama dahil pag pasok ko sa building, airconditioned ang buong building.
Lahat ng gamit, modernized at mukang mamahalin.
Pagpasok ko, humarap sakin ang malaking lobby, madaming couches and lamp shade na malalaki.
Everything was so perfect that I can't imagine na nasa pilipinas ako.
Until napansin ko na most of the students is nakatingin sakin at tila may pinaguusapan. Hindi ko alam kung bakit sila nakatingin sakin, baka sa suot ko? O baka dahil bago ako? Wala akong maisip na dahilan.
Biglang may nagsalita sa gilid ko, " Hi! I'm Asher Wong! You must be Julian Aguilar? "
" Y-yes. How..." nauutal kong pagkakasabi hanggang sa nagsalita sya ulit.
" Everybody knows you're coming! And we know your father Mr. Aguilar who's one of the famous entrepreneur here in the city! "
"Ohhhh.. uhmm" naka nga-nga lang ako habang nakatingin sakanya.
May itsura pala sya, naka black suit and tie sya chinito na mestiso at may katangkaran.
"Everybody is buzzing and waiting for you Julian Aguilar! Again, I'm Asher Wong! The eyes and ears of this place! I can be yout tour guide, lunch mate, shoulder to cry on!" Mabilis na pagkakasabi nya.
"Thank you Asher, that's really nice of you but I'm really the kind of person who.. " biglang naputol nanaman ang sinasabi ko ng kinuha at tiningnan nya yung schedule ko for the day.
"Oh nice, we have almost the same schedule bro!" nakingiti nyang sinabi sa akin.
"so we still have 10 minutes before the class starts! Let's have a walk!"
Sabay pumunta sa gilid ko at hinawakan ang balikat ko para itulak upang makapaglakad sa pagkakatulala ko sakanya dahil sa ka daldalan nya.
Some of the student are still starring, nakakainis! Bakit ganun sila makatingin, alam ko na kung anong dahilan pero wala naman akong ipagmamalaki pag dating sa physical appearance. I'm just a normal guy, nothing more, nothing less.
Ipanakita sakin ni Asher ang cafeteria na napaka laki, library, and ang veranda na napaka laki at nakakarelax ang vibes. Everything about this place is perfect.
Hanggang sa nakarating kami sa classroom namin.
Pagpasok ko dito, isang napakalaking room ang humarap sakin. Ang mga ayos at itsura ng mga upuan ay parang sa sinehan! Pababa ang ayos nito at nasa babang gitna ang isang table and chair at nasa likod nito ay white board.
Sumalubong din sakin ang mga mata ng mga students na halatang pinaguusapan ako at nakatingin lang sakin. Lahat sila ay nakasuot ng formal attire at ako ang bukod tanging naka casual.
"Sh*t" mahina kung pagkakasabi dahil sa kahihiyan sa suot ko.
"Let's go Julian!" Dinala ako ni eric sa right side ng room at doon ako pinakilala sa mga friends nya.
"Hey guys!! Look who's here! The shiny new toy!"
Sabay akbay sakin ni Eric.
Hiyang hiya nako at pakiramdam ko ay namumula na ang aking muka sa sobrang hiya.
"Hello Julian! Finally in the flesh!" Nakipag shake hands sakin ang isang babae na nakasuot ng formal attire, matangkad ito at mestisa. Masasabi kong maganda talaga sya.
"I'm Michaella Pratt, I hope we can be friends!"
Nginitian ko sya habang nakikipag shake hands.
Pagkatapos ay nagsalita din ang isang babae na katabi nya.
"Hi Mr. Aguilar, I'm Laurel Castillo. You look uncomfortable"
Para syang may lahi ng kastila, may maganda kulay ang mata at maputi, habang nakatingin ako sakanya, bigl nyang hinawakan ang kamay ko at nakipag shake hands sya sakin.
"Laurel, maybe he's a bit overwhelmed. Hi! I'm Connor West! Don't worry we don't bite. "
Nagsalita sya from behind at napatingin kami. Matangkad sya at mestiso, matangos ang ilong at may napaka neat tingnan.
"Trust me, kami ang pinaka mababait na makikilala mo dito sa campus nato. You dont know what kind of place is this, but soon you'll know."
Bigla akong napaisip sa sinabi nya, bakit ano meron dito sa school nato?
Biglang pumasok sa room namin ang Professor namin at lahat ng students ay nagsi-upuan ng mabibilis at napa upo nalang ako sa tabi ni Aher. Finally, few minutes nagsimula na ng class.
After an hour and a half, natapos ang class namin at naiwan akong nakatulala.
Sobrang hands on ang mga student sa na tackle naming topic. Lahat sila nagtaas ng mga kamay, pero ako kahit isang beses, wala.
Sobrang daming matatalino dito sa school nato, I really have to step up my game or else baka ako ang maging pinaka bottom rank, hell no!
Niyaya ako ni Asher at ng tatlo sa cafeteria, para kumain.
"Julian, napansin ko hindi ka masyado naging attentive sa class kanina, I bet hindi mo nakita yung module na pinost ng department natin last 2 weeks ago" Biglang pagsasalita ni Michaella habang kami naglalakad.
"Unfortunately, Oo e... I just got here in manila yesterday. Si dad kasi ang nag ayos ng mga daoat ayusin dito para makapasok ako. Hindi nya siguro nakita pero ok lang hahabol nalang ako" binigyan ko sya ng awkward na smile.
"Mr. Aguilar, one of the famous and successful entrepreneur here in the city. And here his son Julian seems like very quite, timid, and awkward at some point. Sobrang nakakapagtaka na ikaw ang anak nya." Biglang pag sabat ni Connor at sabay akbay sa akin.
"Perhaps you didn't know the number one enemy of your Dad in terms of business right?"
Pagtatanong ni Connor.
Tumango na lang ako at nakatingin lang ako ng diretcho sa paglalakad namin at pinapakinggan ang mga sinasabi nya sakin.
"Van der Woodsen and Wilson Corporation."
Dagdag ni Connor.
"And unfortunately, kasama natin sa iisang school ang dalawang anak ng corporation nayun. OMG, the stunning, charming and Disney prince like guy, Ethan Van Der Woodsen! And the most notorious guy here, Wilson Emmet. But he's still cute.. OKAY veryy cuuute!! Kahit he has a very bad attitude!" Saad ni Laurel habang kinikilig sa mga sinasabi.
"You really have death wish on your butt, big boy!" Dagdag ni Asher habang nakaakbay sakin.
Honestly, hindi ko talaga kilala. Wala naman din akong plano na makipag pagalingan dun sa dalawang lalaking yun. Nandito lang ako para tapusin ang law degree ko and nothing else.
Sabi ko nga sa sarili ko, I'll try to get away from trouble. As long as I won't come on their way, walang magiging problem.
" Dont worry, we got your back! We got you covered up! Basta wag ka saming hihiwalay!" Dagdag ni Asher.
Nakarating na kami sa cafeteria. GRABE. Hindi sya mukang cafeteria, muka restaurant! And ofcourse some of the student, nakatingin nanaman sa amin.. no, sa akin. Ngawit na ngwit na ang batok ko kakayuko! Guys! Tumingin nalang kayo sa iba please!
Habang naglalakad kami, nagsalita si michaela ng napakataray na tono ng boses.
"Here in this cafeteria, every group has a respected reserved table. That table is for nerds, that table is for wanna be girls, that table is for koreans, that table is for people who are not so friendly and real snob, that table is for plastics, and that table is for the group of Ethan and Emmet, and this table, here! Dito mo makikilala ang pinaka mababait na tao sa campus nato. Trust me!" Pag tuturo nya sa table na napuntahan namin.
"Michaella, maybe that's enough for today! Hahah you're giving Julian a heart attack! Haahaha!" Saad ni Asher habang tumatawa.
Napansin kasi nila na nakanganga nako dahil sa mga pinagsasasabi ni michaella. Hindi ko din napansin na pinagpapawisan nako ng konti.
"Here's the tissue sweet face, you hardly need it." Sabat ni Laurel.
Naupo na kami sa table namin. Nasa gawing gilid ito at tila malayo naman sa table ng Van der woodsen at wilson. And maybe that's a good start, malayo ako sa trouble.
May lumapit na lalaki na naka uniform, inabutan kami ng menu.
Grabe, restaurant na nga talaga ito, ang alam kung cafeteria is pinipilahan kapag umoorder sa counter. Pero ito iba, nakaka intimidate, SOBRA.
After a minute, we took our orders. Coffee lang inorder ko. And dun ko din nalaman na hindi na pala kaylangan magbayad, dahil kasama napala ito sa tuition fee na binayaran namin, kaya pala walang mga nakalagay na price sa menu. Gusto ko nalang talaga umuwi, ayoko na dito. Hindi ko lugar ito.
"You seem tensed, Julian you alright?" Pagtatanong ni Laurel.
"Uhmm.. Okay lang ako, dont worry.." nauutal ko pagkakasabi.
"Now you have the right to be tense!!" Mabilis na pagkakasabi no Laurel habang nakatingin sa likuran ko.
Lahat ng mga tao ay nakatingin sa likuran ko, madaming nagbubulngan at ang ibang babae ay tila kinikilig pero trying to stay calm.
"That's your nightmare, sweet face!" Sabay nguso
sa likuran ko sa paraan ng pagtuturo.
Tumingin ako ng walang pagaalinlangan dala narin nag pag ka curious ko.
*Dug-dug
*Dug-dug
*Dug-dug
Pakiramdam ko ay nagpalpitate ako, lumabas ang malalapot at maliliit na butil ng pawis ko habang nakatingin ako sa dalawang lalaki. Sa dalawang lalaki na bukod tangi ang kagwapuhan, katangkaran, kaputian, at bukod tangi ang pananamit. Muka silang mga amerikano at halatang halatang napaka yayaman nito.
Napalunok nalang ako at binasa ang aking labi, dahil lalong napukaw ang aking atensyon sa isang lalaki na asul ang mata. Everything about him is perfect. He's like the son of the Goddess.
Naka gray suit sya at may sky blue na loongsleeves sa loob. Bagay na bagay sakanya ang suot nya dahil sa kanyang kaputian.
Bakat na bakat din dito ang matipuno nyang katawan na lalong nagpa gwapo sakanya.
"That's Ethan Van Der Woodsen, the stunning, charming and disney prince like guy" biglang nagsalita sa Laurel.
"And the other guy with the black suit is Emmet Wilson, the notorious one." Dagdag ni Laurel.
Naupo na silang dalawa sa kanilang table at si Emmet naman ay nagbukas kaagad ng laptop at tila may importanteng gagawin.
Habang si Ethan naman ay iniikot ang mata sa buong cafeteria at ngini-ngitian ang mga bumabati sakanya.
Grabe, ang pogi nya talaga. Ang sarap nya tingnan, lalo na yung blue eyes nya.
Bigla akong nakaramdam ng lalong pagkakaba ng sumalubong sa akin ang kulay blue nyang mata.
Kumunot ang kilay nito at tila parang kinikilala ako.
Bigla akong bumalik. sa pagkakayuko at naghapipindot nalang sa aking cell phone.
Ramdam na ramdam ko na nanginginig ang kamay ko ng kaunti at pinagpapawisan ito.
5 minutes before natapos ang vacant namin, unti unti nang nawawala ang mga tao sa cafeteria. Gustong gusto kong tumingin sa likod ko pero kinakabahan ako, gusto ko pa syang makita sana.
Tinginan ko muna ang apat, at tila mga busy ito kaka cell phone.
Gagawin ko ba ito o magiging obvious na titingnan ko ulit sila.
Huminga ako ng malalim at desidido nakong lingunin sila.....
"Guys let's go! I dont want to be late to Mr. Dela Torre's class!" Biglang pagsasalita ni Michaella.
At lahat sila nag tayuan.
Sh't eto na, makakalingon nako sakanila.
Umalis ako sa upuan ko ng patalikod upang makita ko sila pero wala na rin pala sila dun.
Kumalma ako ng kaunti, pero honestly half of me is disappointed.
Habang naglalakad kami papunta sa next class, tila tulala nanaman ako at di ko napansin na kanina pako tinatanong ni Asher kung okay lang ba ako.
"BRO! ARE YOU OKAY??" Makalas na pag kakatapik nya sa balikat ko ang nagpa-tanggal ng pagkatulala ko.
"Ahh.. O-o.. naman! I'm O-okay!" Putol putol kung pagkakasabi.
At biglang na pukaw ang aking atensyon kay Connor na nakatingin sakin ng may halong pag ka suspicious at nakangiti na parang may iniisip tungkol saakin.
Bigla ko nalang binaling ang aking atensyon sa paglalakad namin at yumuko.
Sh*t! Hindi kaya nya napansin yung pagkakatulala ko kay Ethan Van Der Woodsen? Sana hindi! Sana wala syang naiisip na iba.
Pagpasok namin sa classroom na cinema type nanaman, ang iba ay nakaupo na at ang iba ay nasa professor's table.
"Nandun yung seat plan guys!" Sabi ng isang lalaki at sabay turo sa table.
Lahat sila ay nagmamadaling naglalakad pbaba habang ako ay naiiwan na.
Agad agad nilang nakita yung respective seats nila. Sana magkakatabi kami.
Tiningnan ko ang printed bond paper, hinanap ko ang aking name sa unang unang part dahil Aguilar ako, usually ako lagi ang nasa unahan pero hindi pala alphabetically arranged ang name namin.
Nakita ko ang pangalan ko sa gawing gitna at tila natulala ako sa nakita ko ng makita ko ang name na nakatabi sa seat ko. "Van Der Woodsen, Ethan".
SHT!!! Totoo ba?!?!?!
Bigla kung nilingon ang aking seat na nasa gawing gitna at dun ko nakita na nakatingin si Ethan sakin at tila naka cross arms.
Nagkasalubong nanaman ang mata namin. Bigla akung umiwas ng tingin at inayos ang sarili ko.
Kanina pa siguro alam na magkatabi kami at kanina pa sya nakatingin sakin! Oh eh ano naman ang paki nya sakin diba? Sino bako??
Bigla kung naalala ang sabi ni Connor, ang Dad ko ang number one na kalaban ng Van der woodsen and Wilson Corporation.
Pinagpawisan nanaman ako at kinabahan ng biglaan!
You got this Julian! Ayusin mo sarili mo!! Ayusin mo!!! Keep it togegether! Magkatabi lang kayo ok? Wala ng ibang mangyayate kundi magaaral lang kayo! Hindi ka nya kakausapin at hindi mo rin sya kakausapin.
Binasa ko at kinagat ang aking labi at inayos ang buhok ko.
Paakyat nako at papunta sa upuan ko na katabi ni Ethan.
Diretcho lang ang aking tingin at sinubukang pakalmahin ang aking sarili.
Nakarating nako sa seat ko at sinubukang sumulyap sakanya ng tingin.
Tila nakatingin lang sya ng diretcho at naka cross arms.
Dahan-dahan kung binaba ang aking bag at umupo ng walang ingay.
Nakatingin lang din ako sa white board at tila naginginig ang aking kamay.
A few seconds later, para akong binuhusan ng napakalamig na tubig ng marinig ko syang magsalita at kitang kita ko sa peripheral vision ko na nakatingin sya sakin!
"Hello.."
Bakit naman nya ako kakausapin???? Bakit ako pa???
Grabe yung boses nya!! Boses ng lalaking lalaki at malinaw na malinaw ang pagkakasabi nya.
Bigla along napalingon sakanya at napakagat sa labi ko sa kaba!
"I'm Ethan Van der woodsen"
Napatingin ako sa mata nya GRABE! Blue nga talaga mata nya! Para akong nanghihina ng unti-unti habang nakatingin sa mga asul nyang mga mata.
"You must be Julian Aguilar"
Dagdag nya at dahilan para mapatingin ako sa labi nya.
Maninipis ito at sobrang mapupula ito.
Napansin nya atang nakatingin ako sa labi nya dahilan para kagatin at basain nya ito.
SHT!!! JULIAN ANO BA GINAGAWA MO?! BAKIT KA SA LABI NYA NAKATINGIN??!!
" I'm looking forward to meet you,Julian. How are you?" Sabay ngiti nya sakin dahilan para makita ang pantay pantay at mapuputi nyang ngipin.
COMMENTS