By: Mckenzie Wednesday afternoon. Nasa Biochemistry Laboratory class ako at medyo inaantok na sa lesson na dini-discuss ni Ms. Villaroman...
By: Mckenzie
Wednesday afternoon. Nasa Biochemistry Laboratory class ako at medyo inaantok na sa lesson na dini-discuss ni Ms. Villaroman.
Ang boring magturo ng teacher, I swear!
“Now, who has an idea about the functions of enzymes in biological processes?”
Alam ko yan! Nadiscuss ‘yan dati ng favorite teacher ko sa Biology class. Ako lang nagtaas ng kamay.
Tulala silang lahat sakin. LOL. Lagi lang kasi ako nanggugulo sa klase. Lagi lang ako nakikipagkulitan sa seatmates at pinagtatawanan ang teacher. Haha.
“Mr. Cruz, I told you, you don’t have to raise your hand and ask permission to go to the restrooms.”
=_________=
Magrerecite sana ako!!!
Biglang may kumatok at sumilip sa pinto ng classroom. Si Chester.
O.O
"Uh, good afternoon Ma'am, may I excuse Momo for a few minutes?"
Perfect timing ah.
"How many minutes?" tanong ni teacher, medyo masungit din kasi itong prof na ‘to.
"Five minutes Ma'am." sagot naman ni Chester.
Nag-iisip naman ako kung ano ang kelangan niya sakin at hindi na lang nag-text.
"Okay Mr. Cruz, you are excused, be back after five minutes."
Lumabas ako ng room at muntik pang nadapa nang bigla akong hilahin ni Chester.
"Saan ba tayo pupunta?" tanong kong medyo kinakabahan sa mga ikinikilos nito.
"Basta, sumunod ka na lang. This is urgent." Lalo naman akong kinabahan. Dinala niya ako sa men’s room at napahinto ako.
"Ayan, wala nang tao, ano ba yung sasabihin mo sakin?"
"Hon, I-bj mo ko ngayon! Sabik na sabik na ako sayo."
O.O
"Huh? Dito?" ano ba yan. Horny lang pala ngayon ang Hon ko. Hindi agad sinabi. LOL.
"Oo, please?" nakakatuwa yung expression ng mukha niya. Mukha siyang bata na nagmamakaawa. Hinila niya ako papasok sa isang cubicle. Ibinaba ko ang cover ng toilet seat at naupo.
Nakakatawa ang pagmamadali namin, nanginginig pa ang mga kamay niya habang nagtatanggal ng pagkaka-buckle ng kanyang belt.
"Kainis ka naman," sabi ko. "Bakit naman five minutes lang yung sinabi mo kay Jackie Chan?!"
“Huh? Sinong Jackie Chan?”
“Si Ms. Villaroman, haha.”
"Ahaha loko ka, kaya mo yan." Isinubo na niya sa bibig ko, wala na akong nasabi.
Waah!! Five minutes, kelangan double time. LOL.
After a few minutes…
LMAO, KJ ba? xD
Mabilis niya akong hinalikan sa lips bago ako inihatid sa classroom. Naku lagot, 10 minutes na.
Ipinagbukas ako ng pinto ni Chester at nagsorry siya kay Jackie Chan dahil sa natagalan ang "pag-uusap" namin. xD
Nakaupo na ko sa classroom pero tulala pa rin ako. Hindi ako makapaniwala dahil sa bilis ng ginawa namin ni Chester. LOL.
After a week, lumipat si Chester sa isang apartment malapit din sa school. Mas lalo kaming nagkaroon ng maraming time magkasama. Tuwing lunch break ko ay nasa apartment ako. Nagdadala na lang ako ng lunch namin. Minsan naman, nagluluto siya.
Para talaga kaming mag-asawa. So isang araw, kinausap ko ang nanay ko.
“Nay, mag-aapartment na ako.” sabi ko nang nakangiti.
“Hindi pwede.”
=_______=
“Bakit?”
“Mamamatay ka lang dun sa gutom.”
“Marunong naman ako kumain ah.”
“Kumain, matulog at gumala lang ang alam mo. Hindi ka sanay magluto ng ulam, hindi ka sanay magluto ng kanin, hindi ka sanay maglaba, hindi ka sanay magplantsa, hindi ka sanay maglinis ng bahay, hindi ka sanay magligpit ng kama mo!”
Hindi naman siya masyadong galit. +_____+
Ang dami agad nasabi. T.T
“Matututunan ko naman yun ah.”
“Kung matututo ka ng mga gawaing bahay, sana noon pa.”
Sunget. Humirit pa ako.
“Mabuti pa yung nanay na manok, ‘pag malaki na mga anak niya, hinahayaan na niya mag-isa! Malaki na ako!” sigaw ko.
“Manok ka ba?!” sigaw din siya. Huhu. “Magpaampon ka na lang kaya sa manok.”
Basag ako. -_______-
“Kelangan ko pa ba tumilaok para pumayag ka?” T.T
“Tumigil ka na, pag sinabi kong hindi, HINDI!!”
Ayt. Wala na akong nagawa. Nagdala na lang ako ng ilang sets ng damit pambahay ko sa apartment para may nagagamit ako pag nandun ako. Inayos ko yung mga damit at mga gamit sa room namin ni Chester.
Masaya naman ako habang ginagawa ko iyon.
“Hon!”
Bakit naman kaya sumisigaw si Chester?
“Bakit?” lumabas ako ng room namin.
“I have something for you..” ^^.
Nasa likod niya yung mga kamay niya, at mukhang mabigat yung hawak niya.
“Ano yan?” pilit kong sinisilip yung dala niya.
“Waaaaahhhh! Goldfish?!” ^.^
Kinuha ko sa kanya yung hawak niyang fish bowl. Medyo malaki iyon at naglalangoy ang dalawang goldfish. Natuwa talaga ako, dahil gustong-gusto ko ng mga goldfish. Nakakarelax kasi silang tingnan.. At madali pang alagaan, pinapalitan lang ang tubig at pinapakain ng lason.
Joke. Haha XD
“Akala ko ba ayaw mo ng pets?” sabi ni Chester na nakangiti din.
“Gusto ko na ngayon.”
“May pangalan na sila?” tanong ko pa.
“Name them.”
“Uhmm, the big one is Taylor, the small fish is Miley.” ^.^
Inilagay ko sila Miley and Taylor sa side table sa living room.
“That’s not all.. Here.. Para sayo din ‘yan.”
Iniabot niya sa akin ang isang malaking glass bottle.
“Those are like vitamins, very effective in preventing any illness.”
Tiningnan ko kung anu yung nasa loob ng glass bottle. They look like capsule meds. But when I looked closely, pieces of colored paper pala yun. Iba iba ang kulay. Half of them inserted in small cuts of straw. Yung parang sa straw ng juice drinks.
“Napapansin ko, lagi ka may sipon at tulala. Take one everyday. That will surely help. Don’t overdose on it, okay?” sabi niya habang nakangiti.
Napangiti din ako. God, I couldn’t express how happy I am.
“Can I take one now?”
“Sure..”
I took one out of the bottle. Pulled the paper out of the straw and rolled the small piece of paper open. There’s something handwritten.
Out of all things in life that I could fear.
The only thing that would hurt me is if you weren’t here..
Naiiyak akong napatingin sa kanya.
“Come, hug me.”
And of course, I did.
Then, that dream again…
I tried real hard to wake him up but he just wouldn’t even move an eyelid. I became worried and did not notice my tears were already falling down my face.
It felt so real… I still know I’m dreaming.
I hugged him tightly and held his left hand. I put it on my right cheek just to make him feel I was by his side. Then I noticed something written like a tattoo on his wrist..
04:30 AM
Now, what’s that all about? Then my eyes went straight to where an old clock is hanging by the wooden wall.
It’s exactly 04:29.. AM or PM, I didn’t have any idea.
Is he going to wake up after a minute? With all my heart, I hoped so. But the clock wouldn’t move its third hand.
It’s stuck..
That made me run out of the room and looked at the other clocks. Time turners wouldn’t drop a single grain of sand. The grandfather clock seemed immobile for all eternity.
The wall clocks.. The wristwatch on the wine bar.. They’re all stuck at 04:29. I was almost sure it’s AM.
I realized that I need to make the clocks move..
Lumipas ang mga araw, wala namang espesyal na nangyayari. Tuloy lang ang buhay school. Ganun pa rin ako, nagpatuloy sa pagiging friendly sa mga classmate ko. Pero si Kim lang ang hindi ko pinapansin. Hindi talaga ako comfortable sa kanya. Ewan ko ba. Para kasing kakaiba siya eh. Hindi ko ma-explain.
Pero hindi ko rin naman forever na maiiwasan si Kim. Classmates kami at may mga school work na kailangan naming magperform as a group. Minsan ay naging groupmate ko nga si Kim. Isang group report ang kailangan naming iprepare. Next week pa naman kaya marami pang time para magresearch.
Napansin kong nagiging mabait na si Kim sakin. Nag-prisinta siya na siya na daw ang gagawa nung part ko sa group presentation namin. Siya ang nagresearch ng topic na na-assign sakin. Nung una ay ayaw kong pumayag dahil nakakahiya naman pero napapayag niya rin ako.
Simula noon ay madalas na rin siyang dumidikit sakin. Okay na rin sakin dahil hindi naman niya ako pinapakitaan ng masama. Mabait naman pala siya.
Sobrang busy talaga ngayon sa school, may school program din next week. Arts week po kasi starting Monday. At dahil dance troupe member ako, kelangan ko ding magpractice ng sayaw sa school gymnasium bago mag uwian. Ayt, kakapagod.
Hindi naman pwede na hindi ako magparticipate dahil kukulangin ng dancers si Ms. Gwen. Haaay buhay.
Pero okay lang. I love dancing.
Few days after, habang naghihintay kami sa susunod naming subject, naupo sa tabi ko si Kim. Natutulog ako nun sa desk ko. Hahaha. Sobrang inaantok kasi ako.
“Bakit ka naman natutulog diyan?” tanong sakin ni Kim, nakilala ko yung boses niya.
Hindi ako sumagot, kunwari tulog pa din. Haha. Naramdaman kong tumayo siya at pumwesto sa harapan ko.
“Eto na yung report mo, ireview mo na.” Dun na ako napilitang mag-angat ng tingin.
Agad kong nakita si Kim at yung hawak niya…
O.O
May hawak siyang daga at inilapit pa niya sa mukha ko. Sa sobrang gulat ko, bigla akong napatayo at naitulak ko si Kim. Sa sobrang lakas, napaupo siya sa floor. Sakto naman ang pagdating ng professor namin na si Ms. Tolentino.
“What’s happening here?” hindi pa din ako gumagalaw. Halatang halata na itinulak ko si Kim.
“Did you just push Mr. Garcia?” tanong ni Ms. Tolentino sakin. Hindi ako nakapagsalita agad.
“The two of you, to the dean’s office.” Agad na tumalikod si Ms, Tolentino at naglakad papunta sa dean’s office.
Ang OA naman kasi ni Ms. Tolentino, hindi naman niya alam yung nangyari. :(
Agad kaming ipinatawag ni Dean pagkatapos nila mag-usap ni Ms. Tolentino. Lumabas na si Ms. Tolentino at bumalik na sa classroom.
“We do not tolerate any kind of violence here.” simula ni Dean.
“Now I’m going to put you on a week suspension if you will not justify what you did to Mr. Garcia.”
One week suspension. Ayt paano na ang report ko. Saka yung sayaw. Huhu.. Hindi ko alam kung paano mag-explain. :((
“Uhm..” I tried to collect my thoughts.
“He did not push me Dean.” sagot ni Kim. “I was running because I saw Ms. Tolentino coming. I was so close to Mr. Cruz when I tripped.” pagpapatuloy ni Kim.
Ewan ko kung matutuwa ako sa pag-save niya sakin dito. Nagsisinungaling siya eh.
“Mr. Cruz stood up when he saw that I was about to fall. And that’s exactly when Ms. Tolentino saw us and thought he pushed me.”
“Is that true Mr. Cruz?” baling sakin ni Dean.
Sabihin ko kaya, that’s not true? LOL. “That is true Dean.” sabi ko na lang para matapos na.
“Alright, you can now go back to your classes.” Iiling-iling na sabi ni Dean.
Pabalik na kami sa room nang magsalita si Kim. “Sorry Momo. Hindi ko sinasadya.” Mukha namang sincere siya sa pag-aapologize. Nagbawi na ako ng tingin.
“Momo…” tawag ni Kim nang hindi ko siya sinagot.
Malapit na kami sa room nang pinigil ko siya sa paglalakad.
“Akin na lang yung daga.” sabi ko, LOL. xD
Napatawa si Kim sakin at ibinigay ang laruang daga na nasa bulsa niya. Itinago ko iyon agad at bumalik na kami sa classroom. We are cool.
Pagkauwi ko sa apartment, nagtext muna ako kay Chester bago magshower.
d2 na me, where na u? :p
Pagtapos maligo ay idinikit ko sa ceiling ng bedroom yung mga ginupit kong stars na glow in the dark.
Ang cute! ^^.
Sana magustuhan niya. Mukhang galaxy yung ceiling ‘pag nakababa ang kurtina sa bintana at nakaoff ang mga ilaw.
Pinakain ko din sila Miley at Taylor. Mukhang gutom na sila. Haha. Nag-aagawan pa sila sa pellets.
Kumuha ako ng isang vitamins sa glass bottle ko. ^____^
Agad ko iyon binuksan at binasa..
In a world full of strangers, you’re the one I know..
Two hours pa bago siya umuwi dahil may isang subject pa siya so nagdrawing muna ako. Magaling kasi ako magdrawing ng mga animation at chibi anime. Favorite ko idraw mga ragnarok, hunter x hunter, shaman king, DN Angel at mga cute na anime characters. :)
Kuhang kuha ko yung kinokopya ko. Parang photocopy. Pero hindi ko kaya magdraw ng portraits at magdraw from memory. Kelangan may kopyahan. Nang matapos ko ang isang drawing ay isinama ko iyon sa folder ko. Ang dami na kasi at iniipon ko. :)
Wala pa rin siya so naisipan ko na lang magnotes ng lecture namin kanina sa school.
Nagreply na sakin si Chester. Medyo nagulat pa ako sa message alert ko.
lapit na me, ligo na u.
LMAO. Naligo na ako!! xD
Nagsusulat pa din ako nang dumating si Chester. May dala siyang pizza. :))
Kita niya agad na natuwa ako sa pasalubong niya sakin.
“Sakin lang ‘to no..” sabi ng bugok habang nakangiting parang ewan.
Gusto ko din ng pizza!! ‘Nak ng isda oh! Naglukot ako ng papel at binato ko siya. Sapul sa ilong. LOL.
“Ah ganun ha, hindi talaga kita bibigyan neto.”
“Tusukin kita ng ballpen gusto mo?!” ayun lang at lumapit na siya sakin pagkabukas ng box at kumain kami ng pizza.
Busog na kami agad, hindi na kami nakapagdinner.
Gabi na, inaya ko siya sa room. Pinahiga ko si Chester sa kama. Mukha naman siyang naguguluhan. Haha. Pagkahiga niya, pinapikit ko muna siya.
“Baka pinagti-tripan mo ako ha, patay ka sakin.” sabi nito na parang kinakabahan pa.
“Haha, praning, pikit na bilis! ‘Wag ka didilat muna ha.. Pag dumilat ka, black eye ka sakin.” xD
Pinatay ko yung ilaw at tumakbo pabalik sa kama. Tumabi ako sa kanya at yumakap.
“Open your eyes.” bulong ko.
Sa mata ko siya unang tumingin. Nakatingin din ako sa kanya. Punong-puno ng pagmamahal. ^^.
Tumihaya ako ng higa at tumingin sa ceiling. Ginaya niya ako at noon niya nakita yung stars na ginawa ko.
“Woooooow… Thanks Hon! Ang ganda..”
Napangiti naman ako dahil nagustuhan niya. Niyakap niya ako nang mahigpit.
And then the dream continues…
I need to make the clocks work. I need to make the time pass. I need a minute.
I then saw the other doors. I haven’t seen what’s inside the other two rooms. I ran to open the fourth room.
It was a room full of different things. Large boxes. Lots of books. More time turners, clocks, stopwatches. My feet brought me to a studytable. There was a lamp though it was unlit.
Crumpled pieces of paper. Screws, pins, strings..
I saw an open book. No, it was a notebook. Written there are sketches. I didn’t know what they are for. I flipped the pages and I saw images of sprockets, or cogs. Those that build up the insides of a clock. I took the notebook and walked out of the fourth room.
I had a feeling I got what I need.
Lumipas ang mga araw. Natapos din ang arts week at successful din ang group report namin. ^^.
Today’s vitamin:
A day I don’t have you with me, is like a blade that cuts right through me..
Naging masaya pa rin ang pagsasama namin ni Chester. Puro kulitan, halos pareho kami ng mga hilig. Sobrang saya ko tuwing magkasama kami, pakiramdam ko ay hinding-hindi ako magsasawang makasama siya. Mahal na mahal ko siya. Kahit na forever na kaming ganito ay okay na okay na sakin. Minsan ay may mga tampuhan din kami pero naaayos naman namin agad. Nag-sosorry ako sa kanya kapag ako yung may kasalanan, ganun din siya. Mga simpleng tampuhan iyon na naaayos din agad at lalong nagpapatibay sa relationship namin.
Pero siyempre, may mga pagkakataon na masusubok ang pagmamahalan naming.
Minsan kasama ko si Kim sa school canteen.
"Alam mo friend, may gusto sayo si Chester. Ikaw ba, hindi mo ba siya gusto?" tanong sakin ng bakla.
"Hindi, saka walang gusto yun sakin. Guni-guni mo lang yun."
"Weh, kung hindi ko pa alam.." sabay subo niya ng ginataang mais.
"Naku, tigilan mo nga ako."
"Ay friend, I have a very bright idea."
-_____- Naku, bigla akong kinabahan. ‘Pag kasi bright ang idea ng luka na ito, disaster ang resulta.
"Ano na naman yan?.."
"Ganito friend, kung talagang ayaw mo kay Chester, bakit hindi mo na lang siya i-try?"
"Huh?!.." kakaiba na naman ang naiisip ng friend ko na ‘to. (friend ko na siya ngayon, lapit kasi nang lapit sakin ng bading.)
"I-boyfriend mo siya! Pero paglalaruan mo lang siya.."
"Ay friend, ganun ba talaga ako kaganda sa paningin mo?" baklang ‘to, naghahalucinate yata.
"Ano ka ba, magandang idea yun. Kung talagang hindi mo siya gusto, then prove it to me."
Luka-luka yata ito eh.. -______-
"Wala akong dapat na patunayan sayo." Nagiging seryoso na ang usapan namin.
"Momo, it's just for the sake of reducing our boredome.." at bored lang pala ang lantod.
"Pakinggan mo muna kasi ako, hindi mo pa naririnig ang buong plano ko."
Haaay, sumobra naman yata sa brightness ang idea nito.
"First thing you'll do is, make Chester your boyfriend." hindi pa rin niya talaga alam na kami na ni Chester, may pagka-tanga din talaga ang bakla.
Sumakay na lang ako sa lipad ng ideas ni Kim. "Then..”
"Then pagseselosin mo siya.."
Muntik ko nang naibuga sa mukha ng bakla yung ginataang mais na kinakain ko.
"What?!.."
"You heard it right, pagseselosin mo siya. Kakausapin ko na lang si Billy para siya yung maging accomplice natin."
Billy?..
"What do you think?.." tanong ni Kim na hindi man lang yata napansin ang pagkasamid ko.
Napa-oo na lang ako. Parang wala sa sarili ang pagkaka-agree.
"Cool!"
Uh-oh..
Makalipas ang isang linggo..
"Well?.." bati sakin ni Kim pagkaupo ko sa tabi niya.
"Okay na, boyfriend ko na siya.. Secret lang natin ‘yan ha!" Inamin ko na rin kay Kim na boyfriend ko si Chester.
"Don’t worry, tayo lang ang makakaalam. Itetext ko na si Billy."
Kinakabahan na ako sa pwedeng mangyari, parang nadadala na lang ako sa mga trip ni Kim. I just wished na walang mangyaring masama.
I returned to the common room. I instantly knew I’m dreaming again.
I was holding the sketch book with my left hand and there I saw the cubicle made of glass again. It’s standing at the very center of the room.
I went near the booth and tried very hard to look inside through the glass. I noticed the fog become thinner. Then I saw what’s inside clearly. Inside was a machine on top of a tall table. It’s made of sprockets similar to the images in the sketch book.
I also saw switches and push buttons. I opened the sketch book. And on the very first page, I saw a picture of the same machine. But I noticed there were at least three cogs missing to complete the machine so it would work.
It’s becoming clearer now. I need to look for those sprockets.
I believe they will make the machine work. It’s going to make the time pass…
And it will wake Chester up.
Nagtatampo sakin si Chester. Hindi ko kasi siya nasamahan pumunta sa MOA. Gusto daw niya mamasyal dun at magshopping na din. Bibili daw siya ng bagong shoes. Nagkataon kasi na may clinical conference kami next week at ako yung napiling researcher. Sabi ng leader kelangan na daw namin yung outline by Monday.
So ayun, galit siya. Bigla nagwalk out sakin. Tinetext ko siya kung kamusta na siya habang nasa Pasay siya. Hindi man lang nagrereply. -___________-
So tinapos ko yung outline buong weekend. Then nung Sunday evening, nagpagawa ako ng chicken sandwich. Ipagdadala ko siya bukas. Parehas namin favorite yun eh. ^____^
So maaga ako gumising para magprepare for school. Gumawa na din ako ng sandwich para samin dalawa. Gusto niya sobrang daming palaman, yung halos matapon na pag kinagat.
Four layers ang ginawa kong mga sandwich. Ewan ko na lang kung hindi pa siya mabusog. :)
So pumasok na ako. Two subjects in the morning before the first break. Tinext ko si Chester na pumunta sa room ko ‘pag break na din niya. Pero hindi pa din siya nagrereply!
Tinext ko ulit siya, sinabi ko na nagbaon ako ng meryenda namin at hihintayin ko siya sa cafeteria.
So first break ko na, 30 minutes ako naghintay pero hindi siya dumating. Sinubukan ko siya tawagan pero nagriring lang. Hindi niya sinasagot. Babalik na ako sa class ko. Nagtext na lang ako ulit na mamaya na lang namin kainin yung mga sandwich sa next break.
Hindi pa din siya nagpakita. Hindi din nagtext buong araw.
Grabe naman siya magtampo. T.T
4:00PM. Uwian na. Nasa cafeteria ulit ako. Wala pa din. I decided to eat my sandwich. I took the lunchbox out of my backpack.
Napansin ko na may lalaking nakaupo sa kabilang table, parang naglalaro siya sa cellphone niya. Kaming dalawa lang ang nasa canteen bukod sa dalawang babae na nasa counter. Parang hindi siya student sa school namin, hindi kasi siya nakauniform.
Tumayo ako at lumapit sa kanya.
“Sayo na lang ‘to.” Inaabot ko yung isang sandwich. Hindi ko naman kasi kayang ubusin parehas. Sayang lang yung isa.
Nakayuko ako habang inaabot sa kanya yung sandwich. Naiiyak na kasi ako.
“I am not hungry, thanks.”
Hoy kuya wag mo ako i-English, mabilis ako mapikon ngayon!
“I want you to eat this sandwich. I have another one back there, I just can’t eat them both.” Sabi ko, mahinahon.
“Thanks, but no, thanks.”
“Or just take it home, give it to someone else or to your pet dog. Do whatever it is that you want to do with it, just take it.”
“I do not have a pet dog.”
“Take it!” sigaw ko, sabay hagis sa sandwich. Tumama iyon sa gawing tummy niya. Nasalo naman niya, I mean, nasalo ng tiyan niya. LOL.
Kinuha niya yung sandwich, at tumingin sakin. Sinalubong ko ang tingin niya. Nakita niya siguro na galit ako na mukhang naiinis na malapit nang maiyak so hindi na lang siya nagsalita.
Bumalik na ako sa table ko at naupo. Kinuha ko ang sandwich ko at tinanggal ang wrapper na napkin. Sabay kagat. Tuluyan na ako naiyak. Sobrang inis ako.
Alam ko nakatingin siya sakin. Nakita ko rin sa peripheral vision ko na kinakain na niya yung sandwich.
“Guys, I want you to meet our new choreographer, Andrew Iveler.” sabi ni Ms. Gwen habang nakatayo sa harap ng buong PE department faculty. Ang buong dance troupe ay nandoon din.
Oo nga pala, may isa pang bading kaming kasama sa dance troupe na super close sakin.
Si Dex. ^,^
5’7, chubby, maputi at maganda. Hahahaha. xD
Lagi ko rin siyang nakakasama sa mga lakad. Masaya lagi kapag kami ang magkasama. Pareho kasi kaming magulo. Parehong umaapaw sa sense of humor. Parehong malikot at pareho ng mga trip.
Siya rin yung laging nagtuturo sakin ng mga steps ng sayaw ‘pag hindi ako nakaka-attend ng practice. Sobrang bait niya at open kami sa isa't-isa. Sa kanya ko sinasabi yung mga problems ko at lagi naman siyang nagbibigay ng advice. Ako rin yung sabihan niya ng mga problems niya kaya masasabi kong siya ang best sa mga bestfriends ko.
“Mr. Iveler, please introduce yourself.”
“Hi, I’m Andrew, 21, and I live in Tarcan, Baliuag. I am Fil-American. I can understand Tagalog but I cannot speak straight Tagalog sentences..” sabi nito habang nakangiti.
O.O
Siya yung binato ko ng sandwich sa cafeteria!
COMMENTS