By: Shy Chinito Maganda ang gising ko noong sumunod na umaga. Mahiming ang tulog ko, dala na rin siguro ng pagod at sarap na dulot ng pagtir...
By: Shy Chinito
Maganda ang gising ko noong sumunod na umaga. Mahiming ang tulog ko, dala na rin siguro ng pagod at sarap na dulot ng pagtira ng gwapong gwardiya dito sa bago kong apartment. Ramdam ko pa rin ang sakit sa aking pwet mula sa pagtira sa akin ni Mang Robin, pero mas lamang pa rin ang sarap na nararamdaman ko. Medyo awkward nga lang dahil siya agad ang una kong nakita sa pagbaba ko sa first floor. Ang weird nga dahil medyo nahihiya pa ako sa nangyari sa amin kagabi. Naninigarilyo ito habang nagaayos siya ng log book sa mesa sa harap ng gate, at sinubukan kong maglakad papalabas nang dahan-dahan para hindi ako mapansin.
“Sir!” Malakas na bati nito.
Namula ang mukha ko. Huli!
“Magandang umaga ho,” bati nito nang nakangiti, na parang walang nangyari sa amin kagabi. “Papasok na ho kayo?” Nakasuot ito ng puting sando na medyo butas butas na, at ang slacks na navy blue.
Kahit na namumula ang mukha ko ay napangiti na rin ako sa pagbati ni Mang Robin. Akala ko ay magiging awkward pero nanaig pa rin ang pagiging masayahin ng matipunong gwardya. “Good morning, kuya! Opo, may meeting po kasi.” Hawak ko na ang gate at bubuksan na ito, nang tumayo si Mang Robin.
“Ako na ho, sir. Madumi po kasi ang gate, baka mapano pa ang suot niyo. Nakaputi ka pa naman, at bagay sa inyo.” Hinawakan niya ang makalawang na gate at itinulak ito papalabas.
“Naku salamat po, kuya, nag-abala pa kayo,” Naamoy ko ang sigarilyo mula sa kanyang bibig. Doon pa lamang ay nalibugan na ako, pero pinilit ko na wag magpadala dahil naka slacks ako na masikip, baka may makakita.
Paghakbang ko palabas ay bumulong ito sa akin.
“Ako naman ang papasok sayo mamayang gabi. Alas-nwebe ah. Pasok ka lang sa kwarto.” Sabay kindat nito sa akin at himas sa aking pwet. Lagot na. Buti na lamang at may dala akong bag, na siya namang itinakip ko sa harap ng aking pantalon habang papalabas papuntang sakayan.
Hindi ako mapakali buong araw sa aking cubicle. Maya’t maya ay tumitingin ako sa wall clock, hinihintay na matapos ang trabaho. Shit. 2 o’clock palang ng hapon. Three hours to go bago ako makalabas dito. Umulit ulit sa utak ko ang sinabi ni Mang Robin sa akin kanina at ang nangyari sa amin kagabi.
“Ako naman ang papasok sayo mamayang gabi.”
“Alas-nwebe.”
“Tang-ina ang sarap mong bakla ka. Uulit-ulitin kita.
“Sayo lang itong burat ko.”
Pinilit ko ang sarili kong magfocus sa aking trabaho, ngunit kahit na anong pilit ko na ayusin ang mga resume na nasa harap ko, ay ang mga braso ni Mang Robin na batak na batak lamang ang iniisip ko. Ang kanyang malapad na dibdib na may tattoo, ang kanyang jumbo na titi. Iniisip ko ang kanyang pagtira sa akin at kung gaano ito kasakit at kasarap.
“Shit, Kris, ang sarap mo kantutin.”
Nadismaya lamang ako nang napatingin ako sa wall clock. 2:15pm. Kahit na kating-kati na akong umuwi, ibinaon ko na lamang ang sarili ko sa trabaho.
…
Pagpatak ng alas singko ay napatalon ako sa aking upuan. Sa sobrang tuwa ko ay muntik na akong mapasigaw, pero kinontrol ko ang aking sarili. Pagka log out ko sa computer ay dali dali akong tumakbo papalabas ng opisina.
“Uy! Excited umuwi oh,” banggit ng aming receptionist.
Kung alam lang niya kung gaano ako ka-excited. Tumakbo na ako papuntang sakayan at dali-daling sumakay ng jeep. Sa aking pagmamadali ay may nasagi akong mga tao na nakapila rin, pero wala na akong paki-alam. Ang alam ko lang ay dapat na akong makauwi.
…
Medyo traffic noong araw na iyon, kaya halos 6:30 na akong nakauwi. Pagkadating sa gate ay nakita ko si Mang Robin na nagsusulat sa logbook, habang may kausap ito na isa pang lalaki. Medyo may katangkaran ang kausap nito, kalbo, at Moreno rin. Yung morenong alam mong bilad sa araw. Malaki rin ang mga braso nito, pero hindi kasing laki ng mga braso ni Mang Robin. Nakasuot ito ng jersey na sando at shorts.
“Sir!” Bati sa akin ni Mang Robin. “Mukhang ginabi kayo ah.” Kinindatan ako nito at nginitian.
Bumilis ang aking puso. “Oo nga po eh, medyo traffic kasi. May ginagawang kalsada.” Nanginginig na ako sa excitement.
“Ah, siyanga po pala, sir, ito nga po pala si Arnel,” pakilala sa akin ni Mang Robin sa lalaking naka jersey. “Siya ang bagong handy man dito sa apartment.”
“Ah eh, hello po, Mang Arnel. Nice to meet you po.” Isinara ko ang gate, at lumapit sa kanila. Natanaw ko ang mukha ng bagong handy man. Nang lumapit ako at nakipag kamay, nakita ko na may mga bahid ng dumi sa mukha ang handy man at may mantsa ang suot na jersey. Makintab din ang mga braso, mukha, at leeg nito sa pawis. “Mukhang madami na po kayong inaayos ah, first day na first day.”
“Masipag kasi itong kumpare ko,” sabi ni Mang Robin na parang proud na proud siya. “Sabi ko nga bukas na siya magsimula, pero gusto na raw niya talaga magtrabaho.”
Napakamot lang ng ulo si Arnel. Sa sandaling iyon ay nakita ko ang malago na buhok nito sa kili-kili. Nag-init nanaman ako. Dahan dahan kong inilagay ang bag sa harap ng aking pantalon. “Hindi naman. Nakakahiya lang kasi na pagpasok eh hindi ako magtrabaho agad.”
“Eh maganda nga po iyon, ibig sabihin talaga eh masipag kayo.” Nginitian ko ang handyman at nagulat nang ngitian din ako nito. Medyo matagal siyang nakatingin at nakangiti sa akin na ako na mismo ang tumingin papalayo. Malagkit ba ang ngiti ni Arnel sa akin o imahinasyon ko lang iyon? “O pano po, aakyat na po ako, maliligo pa po ako.”
“Kung may kailangan ka po ipaayos, sir, itawag nyo lang po ako,” banggit ni Arnel.
“Salamat po.”
Pagtingin ko kay Mang Robin ay kumindat ito sa akin at sumenyas sa kanyang relo. Tumango ako at dali-daling umakyat sa aking apartment upang makaligo at maghanda para sa pangagabayo na gagawin ko.
“Sir!” Malakas na bati nito.
Namula ang mukha ko. Huli!
“Magandang umaga ho,” bati nito nang nakangiti, na parang walang nangyari sa amin kagabi. “Papasok na ho kayo?” Nakasuot ito ng puting sando na medyo butas butas na, at ang slacks na navy blue.
Kahit na namumula ang mukha ko ay napangiti na rin ako sa pagbati ni Mang Robin. Akala ko ay magiging awkward pero nanaig pa rin ang pagiging masayahin ng matipunong gwardya. “Good morning, kuya! Opo, may meeting po kasi.” Hawak ko na ang gate at bubuksan na ito, nang tumayo si Mang Robin.
“Ako na ho, sir. Madumi po kasi ang gate, baka mapano pa ang suot niyo. Nakaputi ka pa naman, at bagay sa inyo.” Hinawakan niya ang makalawang na gate at itinulak ito papalabas.
“Naku salamat po, kuya, nag-abala pa kayo,” Naamoy ko ang sigarilyo mula sa kanyang bibig. Doon pa lamang ay nalibugan na ako, pero pinilit ko na wag magpadala dahil naka slacks ako na masikip, baka may makakita.
Paghakbang ko palabas ay bumulong ito sa akin.
“Ako naman ang papasok sayo mamayang gabi. Alas-nwebe ah. Pasok ka lang sa kwarto.” Sabay kindat nito sa akin at himas sa aking pwet. Lagot na. Buti na lamang at may dala akong bag, na siya namang itinakip ko sa harap ng aking pantalon habang papalabas papuntang sakayan.
Hindi ako mapakali buong araw sa aking cubicle. Maya’t maya ay tumitingin ako sa wall clock, hinihintay na matapos ang trabaho. Shit. 2 o’clock palang ng hapon. Three hours to go bago ako makalabas dito. Umulit ulit sa utak ko ang sinabi ni Mang Robin sa akin kanina at ang nangyari sa amin kagabi.
“Ako naman ang papasok sayo mamayang gabi.”
“Alas-nwebe.”
“Tang-ina ang sarap mong bakla ka. Uulit-ulitin kita.
“Sayo lang itong burat ko.”
Pinilit ko ang sarili kong magfocus sa aking trabaho, ngunit kahit na anong pilit ko na ayusin ang mga resume na nasa harap ko, ay ang mga braso ni Mang Robin na batak na batak lamang ang iniisip ko. Ang kanyang malapad na dibdib na may tattoo, ang kanyang jumbo na titi. Iniisip ko ang kanyang pagtira sa akin at kung gaano ito kasakit at kasarap.
“Shit, Kris, ang sarap mo kantutin.”
Nadismaya lamang ako nang napatingin ako sa wall clock. 2:15pm. Kahit na kating-kati na akong umuwi, ibinaon ko na lamang ang sarili ko sa trabaho.
…
Pagpatak ng alas singko ay napatalon ako sa aking upuan. Sa sobrang tuwa ko ay muntik na akong mapasigaw, pero kinontrol ko ang aking sarili. Pagka log out ko sa computer ay dali dali akong tumakbo papalabas ng opisina.
“Uy! Excited umuwi oh,” banggit ng aming receptionist.
Kung alam lang niya kung gaano ako ka-excited. Tumakbo na ako papuntang sakayan at dali-daling sumakay ng jeep. Sa aking pagmamadali ay may nasagi akong mga tao na nakapila rin, pero wala na akong paki-alam. Ang alam ko lang ay dapat na akong makauwi.
…
Medyo traffic noong araw na iyon, kaya halos 6:30 na akong nakauwi. Pagkadating sa gate ay nakita ko si Mang Robin na nagsusulat sa logbook, habang may kausap ito na isa pang lalaki. Medyo may katangkaran ang kausap nito, kalbo, at Moreno rin. Yung morenong alam mong bilad sa araw. Malaki rin ang mga braso nito, pero hindi kasing laki ng mga braso ni Mang Robin. Nakasuot ito ng jersey na sando at shorts.
“Sir!” Bati sa akin ni Mang Robin. “Mukhang ginabi kayo ah.” Kinindatan ako nito at nginitian.
Bumilis ang aking puso. “Oo nga po eh, medyo traffic kasi. May ginagawang kalsada.” Nanginginig na ako sa excitement.
“Ah, siyanga po pala, sir, ito nga po pala si Arnel,” pakilala sa akin ni Mang Robin sa lalaking naka jersey. “Siya ang bagong handy man dito sa apartment.”
“Ah eh, hello po, Mang Arnel. Nice to meet you po.” Isinara ko ang gate, at lumapit sa kanila. Natanaw ko ang mukha ng bagong handy man. Nang lumapit ako at nakipag kamay, nakita ko na may mga bahid ng dumi sa mukha ang handy man at may mantsa ang suot na jersey. Makintab din ang mga braso, mukha, at leeg nito sa pawis. “Mukhang madami na po kayong inaayos ah, first day na first day.”
“Masipag kasi itong kumpare ko,” sabi ni Mang Robin na parang proud na proud siya. “Sabi ko nga bukas na siya magsimula, pero gusto na raw niya talaga magtrabaho.”
Napakamot lang ng ulo si Arnel. Sa sandaling iyon ay nakita ko ang malago na buhok nito sa kili-kili. Nag-init nanaman ako. Dahan dahan kong inilagay ang bag sa harap ng aking pantalon. “Hindi naman. Nakakahiya lang kasi na pagpasok eh hindi ako magtrabaho agad.”
“Eh maganda nga po iyon, ibig sabihin talaga eh masipag kayo.” Nginitian ko ang handyman at nagulat nang ngitian din ako nito. Medyo matagal siyang nakatingin at nakangiti sa akin na ako na mismo ang tumingin papalayo. Malagkit ba ang ngiti ni Arnel sa akin o imahinasyon ko lang iyon? “O pano po, aakyat na po ako, maliligo pa po ako.”
“Kung may kailangan ka po ipaayos, sir, itawag nyo lang po ako,” banggit ni Arnel.
“Salamat po.”
Pagtingin ko kay Mang Robin ay kumindat ito sa akin at sumenyas sa kanyang relo. Tumango ako at dali-daling umakyat sa aking apartment upang makaligo at maghanda para sa pangagabayo na gagawin ko.
COMMENTS