By: Confused Teacher Lunes maaga akong pumasok, siniguro kong wala pang masyadong eskwela ay nasa school na ako. Diretso agad ako sa roo...
By: Confused Teacher
Lunes maaga akong pumasok, siniguro kong wala pang masyadong eskwela ay nasa school na ako. Diretso agad ako sa room, nilagay ko sa chair niya ang regalo. Kagabi pa inilagay ko iyon sa mas malaking paper bag, saka ko nilagyan ng name niya. Alam kong hindi iyon gagalawin ng mga classmates niya dahil may pangalan naman niya. Nang umagang iyon nakiusap ako sa isang teacher na vacant na ipagbigay muna ako ng activity sa kanila at may aasikasuhin lamang ako sa Registrar. Natapos ang maghapon na hindi kami nagkita, maaga rin akong lumabas at ginamit ko iyong gate sa likod na pang emergency lang dinadaanan kaya kailangan ko pang tawagin iyong guard para mabuksan.
Hindi ako umuwi sa amin instead nagtuloy ako sa isang malapit na mall at nagpalipas ng oras. Ini-on ko yung blocking mode sa phone ko at inalis ko siya sa allowed contacts nang sa ganon hindi niya ako matawagan. Maraming akong nareceived na text mula sa kanya pero minabuti kong i delete na lamang iyon bago ko pa basahin. Nagregister din mga missed calls niya pero alam kong busy tone ng maririnig niya.
Mga 10 pm ako umuwi dahil magsasara na ang mall. Mabilis akong pumasok sa gate dahil baka naghihintay siya sa malapit lamang at makita niya pagdating ko. Mabuti naman at nakapasok ako nang walang tumatawag. Naligo lamang ako at tumuloy na sa pagtulog. Hndi okey sa akin ang pakiramdam na ganito pero naiisip ko na ito ang tama at kung magpapatuloy kami ni Kenn Lloyd darating din naman ang araw na ganito rin ang mangyayari kaya mas mabuti na siguro ito dahil kaunting panahon pa lamang kami magkakilala dahil kung patatagalin ko mas mahihirapan din naman akong iwasan siya.
Halos isang linggo na ganon ginagawa ko, maaga akong umaalis ng bahay nasa loob lamang ako ng teachers’s quarter na hindi allowed ang mga eskwela na pumunta. Nagbabaon din ako ng meryenda para hindi lumabas, ipinapakita ko sa mga co-teachers ko na marami akong ginagawa, nirerecords, sinusulat, nagtetest ng mga activities sa chemistry kaya hindi nila ako inuusisa kung bakit hindi ako masyadong lumalabas, madalas din kami sa laboratory kaya hindi kami pwedeng mag-usap dahil may grupong siyang kailangang naroon siya.
Alam kong madalas siyang nakatingin sa akin at nagbabalak lumapit pero sinisiguro ko na bago siya makalapit at nakatayo na ako o kaya naman ay ipinapakita ko na marami akong ginagawa at hindi pwedeng abalahin. Nilimitahan ko rin ang pakikipagbiruan sa iba niyang classmates para hindi sila makahalata na iniiwasan ko siya. Mas madalas din seryoso agad ako pagpasok sa room nila nang sa ganon ay walang magtatanong sa akin.
Pangalawang linggo na at alam kong ramdam na niya na iniiwasan ko siya, alam ko kahit nagtataka siya ay sumuko na rin at tinigilan na rin ang kakatext. Madalas kong makitang malungkot at tila nag-iisip. Nagi guilty ako pero kailangang panindigan ko na ito dahil para din ito sa kanya. Nasasaktan ako sa ginagawa ko, at aaminin ko sobrang namimiss ko na siya. Minsan sa bahay pag naalala ko yung mga tawanan namin pag naroon siya, may kung anong kirot akong nararamdaman. Pero higit ang kirot na nararamdaman ko pag nakikita ko siyang nakatingin sa akin, yung maamo niyang mga mata ay parang laging nagtatanong kung ano ba kasalanan ko sir? Bakit mo ako iniiwasan? Bakit mo ako pinapahirapan?. Hindi siya nagtatanong pero sa tuwing titingin siya sa akin, napapatungo ako dahil parang sinusumbatan ako ng mga mata niya. Hindi ko siya matingnan dahil ayokong sumuko, ayoko makitang nahihirapan siya dahil baka hindi ko siya matiis.
Sobrang hirap ng aming sitwasyon, hindi ko alam kung napapansin iyon ng mga classmates niya, pero pakiramdam ko ay nahahalata nila dahil madalas ay titingin sila sa amin pero hindi naman sila nagtatanong o nagsasalita. Madalas gusto ko siyang lapitan para sabihin ang totoo pero nauunahan ako ng hiya. Gusto kong ipaalam sa kanya na para sa amin ang ginagawa ko pero paano kong mali ako? Paano kong ako lamang ang nag-iisip ng ganoon, paano nga kung naghahanap lamang siya ng kalinga ng isang ama na hindi siya nagkaroon.
Natatakot akong malaman ang totoo, dahil kung ganon lamang ang tingin niya sa akin, masakit iyon para sa akin dahil umasa akong pareho lamang ang nararamdaman namin sa isat-isa. Pero natatakot din akong malaman na ganon nga dahil paano ko siya tatanggihan, ang ibig sabihin ay paninindigan namin ang mali. Pero mas nagingibabaw sa akin ang awa sa kanya. parang ndidinig ko pa ang sabi ng kanyang tatay na ako na muna ang bahala tumingin-tingin sa kanya dahil alam ko naman ang sitwasyon nila at naniniwala siyang hindi ko pababayaan ang anak niya.
Sobrang nakakalito na ang nagyayari. Hindi ko alam kung ako lamang ba talaga ang may problema, pwede ko namang sabihin sa lahat ng tao, na ipinagbilin siya sa akin ng tatay niya kaya ako ang nagsisilbing guardian niya. Madali namang sabihin iyon at alam ko naman papayag si Kenn Lloyd sa ganon. Pero bakit nahihirapan pa din ako. Dahil ba sa alam ko naman na hindi ganon ang totoo? Dahil iba ang nararamdaman ko para sa kanya at ako ang natatakot dahil baka hindi ako makapagpigil? Hindi ko kayang ipaglaban ang nararamdaman ko dahil kahit pa ano ang sabihin ko, alam kong marami ang hindi sasang ayon sa akin. Kahit pa mas marami ng tao ang bukas sa ganitong kaisipan, alam kong hindi pa rin tanggap ng lipunan ang ganon. May reputasyon akong kailangang ingatan, may pamilya akong kailangan isa alang-alang. Hindi ko yata kayang tanggapin na pag –uuspan ako ng mga kakilala ko. Lahat sila magtatanong kung ano nangyare. Hindi ko kayang isipin na iiwasan nila ako na parang may sakit pag nalaman nila ang totoo. Kahit sabihin ko pang walang kaming ginagawang masama, iisipin pa rin ng mga tao na ako ang mali at ginamit ko ang kahinaan ng batang ito para sa sarili kong kapakanan. Kahit ano ang gawin ko sa paaralang ito ako pa rin ang mali. Mawawalan ng saysay ang lahat ng pinaghirapan ko. Pati ang ama ni Kenn Lloyd ay maaring mamuhi sa akin kapag nalaman niya ang totoo. Pero nahihirapan ako, ayokong makita siyang nasasaktan, parang hindi ko kakayanin ang makita siyang nahihirapan. Mas lalo akong masasaktan kapag nakikita ko siyang nag-iisa,malungkot na naglalakad at parang walang pakialam kahit may bumabati sa kanya. Hindi ko alam kung ano ang gagawin pero since narito na to papanindigan ko na lamang tutal nasimulan na rin lamang e di ituloy na tutal ganito rin naman kahahantungan ng lahat.
Pinilit kong gawing normal ang lahat. Kapag recitation at madali ay tinatawag ko pa rin siya, minsan sumasagot siya, minsan naman ay simpleng I’m sorry sir, I don’t know the aswer lang isinasagot niya. Siguro after 3 weeks ay naka adjust na rin kami pareho, sa hapon nakikita niya akong pauwi pero hindi ko na siya nakikitang tumatayo o nagbabalak na sabayan pa ako. Hindi ko na rin kailangan sumabay sa mga co-teachers ko sa paglalakad para lamang iwasan siya. Balik normal, nakikita ko rin siyang kasama na ang mga classmates niya bagamat hindi ko siya nkikita o nadidinig na tumatawa. Medyo nagpasalamat ako, at least magaan na pakiramdam ko dahil alam kong okey na siya. Iyon ang pagkakaalam ko.
Isang Friday afteroon. Napaidlip ako as usual pagka galing sa school. Nagising ako sa tunog ng phone ko. Hindi naka register ang number, 5 missed calls. Nang tumunog ulit hindi ko na hinintay tumunog ng matagal sinagot ko agad. Hindi pa ako nakakapagsalita.
“Sir, narito po ako sa labas ng gate ninyo, pwede nyo po ba ako papasukin?” Si Kenn Lloyd, umiiyak. Kahit hindi ko tanungin pamilyar na pamilyar ang boses niya.
Hindi na ako nakapagsalita, patakbo akong lumabas, nalimutan ko na lahat yung hindi ko pagkausap sa kanya. Natakot ako ng madinig ko pag-iyak niya.
Pagbukas ko ng pinto, nakita ko siyang nakaupo sa semento, nakasandal sa gate, patalikod sa pintuan. dali-dali kong binuksan ang gate, at itinayo siya. Amoy alak siya. naawa ako sa itsura niya,gulo ang buhok, basa ang maduming damit at namumula ang mata. “Ano ka ba Kenn Lloyd ano ba ginagawa mo sa sarili mo? pagalit kong tanong.
Inakay ko siya papasok sa bahay. Habang naglalakad kami nagsalita siya
“Sir, ano po kasalanan ko sayo?
“Wala, wala kang kasalanan.”
“Sir dahil po ba sa gift ko, hindi ko po alam kung ano ireregalo sa inyo kaya iyon na lang naisip ko, sorry po sir kung hindi ninyo nagustuhan. Sorry po sir, hindi ko po kasi alam ang gusto ninyo, nahihiya naman akong magtanong sa inyo dahil tiyak hindi kayo papayag na magregalo ako. Sorry po talaga sir.”
Parang sinuntok ako sa sa narinig ko, all the while ang alam pala niya ayaw ko sa gift niya kaya ko siya iniwasan. Napaiyak na rin ako, naawa ako sa batang ito, tinorture ko pag iisip niya sa pag aakalang hindi ko nagustuhan gift niya. naguilty ako, napaka walang kwenta kong teacher at adviser, ni hindi ko ipinaalam sa kanya na na- appreciate ko ginawa niya pinahirapan ko pa siya ng ganon.
Hindi ako makapagsalita, dahil sa hiya at pagka awa sa kanya. Hindi ko alam kung papaano sasabihin sa kanya ang totoo. Hindi ko alam kung sasabihin ko dahil ayokong dagdagan pa ang sakit na ginawa ko sa kanya. Hindi ko talaga alam ang gagawin ko nang pagkakatong iyon. Parang ang gusto ko lamang ay yakapin siya, sobrang namiss ko na siya at sobrang naaawa ako sa kanya.
“Sir, magpapaalam lamang po ako sa inyo,” biglang sabi niya nang makapasok kami sa bahay.
“Saan ka pupunta?” bigla kong tanong
“Hindi na po ako mag-aaral sir, wala na rin po akong gana mag aral ngayon,”
“Sira ka ba Kenn Lloyd, naiintindihan mo ba sinasabi mo? Pag nag drop ka ngayon, aabutan ka ng K-12 dahil next year wala ng 3rd Year, Grade 9 na, at bago ka maka graduate ng high school 3 years pa.” paliwanag ko.
“Wala na rin po naman ako balak tapusin ang high school. Ayoko na sir.”
Hindi ko alam kung ano gagawing paliwanag sa kanya. “Lasing ka lamang kaya naiisip mo ang ganyan, matulog ka muna at bukas paggising mo saka tayo mag-usap. Hindi mo rin namn maiintindihan sasabihin ko sa yo ngayon.”
“No sir! naiintindihan ko po kayo. Ayaw na ninyo ako kaibigan. Alam ko naman yun e, naawa lamang kayo sa akin noon kaya kinaibigan ninyo ako, pero kagaya ka rin po ng mga magulang ko wala rin naman kayong pakialam sa akin. Pare-pareho lamang naman kayong lahat sir, ang tingin ninyo sa akin e walang kwenta. Nagkamali ako sir, akala ko iba ka, akala ko may pagpapahalaga ka sa kin dahil kaibigan po kita. Pero ako lang naman talaga nag-isip ng ganon dib a sir?”
Lumapit ako sa kanya, “tumigil ka nga Kenn Lloyd, hindi mo alam sinasabi mo.”
“Tama na sir, lahat kayo ganyan sinasabi, hindi ko alam, wala akong alam, ang totoo naman wala kayong pakialam sa akin pare-pareho.” Kahit kalian wala namang nakakaunawa sa akin.”
Bakit ba naging kasalanan ko ang ginawa ng mga magulang ko? Hindi ko gustong maging anak sa labas! Dahil ba sa pagkakamaling pagpatol ng tatay ko sa nanay ko kung kaya kailangang itago ako ng tatay ko at sa twing tatanungin siya 3 lamang ang anak niya. Hindi niya kailanman kinilala kahit sa mga kamag anak niya na anak niya ako. Gusto kong makilala ang mga kapatid ko pero hanggang tingin at inggit lamang ang pwede kong gawin. At dahil din doon kung kaya bata pa ako kailangan ko ng maranasan ang pagmamalupit ng aking nanay dahil ako ang sumira sa kanyang buhay at mga pangarap.
“Sir alam mo ba kung gaano kasakit iyon? Hindi ko naman ginusto na maging anak nila ako diba? Bakit ako ang kailangang parusahan ng ganito. Lahat na lamang hinuhusgahan ako, akala ko ikaw hindi ganon pero ganon din naman tingin mo sa kin sir hindi ba?” At tuluyan ng bumuhos ang emosyon niya, hindi ko na rin napigilan ang mapaiyak. Niyakap ko siya, pero pilit niya akong tinutulak palayo sa kanya.
“Iwanan nyo na ako diba iyon naman gusto ninyong gawin ang iwanan ako. Wala rin naman kayong pakialam sa kin sir diba? Sino ba naman magpapahalaga sa akin, kung sarili ko ngang mga magulang iniwanan ako, kayo pa. Kung ayaw ninyo sa akin, e d wag. Wag nyo na rin akong pakialaman.” Niyakap ko pa rin siya, at sa kakaiwas niya ay napaupo siya sa sahig.
“Noong walang direksyon ang buhay ko, dumating ka sir, tinulungan mo akong bumangon, inalagaan mo ako kahit alam kong naiiinis ka sa akin non. Pinakita mo sa akin may pag-asa pa ako at may halaga rin ako. Ikaw lamang ang unang tao na gumawa sa akin noon. Tuwang-tuwa ako non sir kasi sa wakas naramdaman ko rin may nakakaunawa sa akin. Naramdaman ko na may nagpapahalaga rin sa kin. Naranasan ko rin ang may mapagkwentuhan ng mga nararamdaman ko. Naranasan ko na may kasabay sa pagkain at may nagsasabi ng dapat at hindi ko dapat gawin. Sir, alam mo ba parang noon ko lamang naranasan maging bata. Ang gusto ko lagi kang kasama at kung pwede lamang maghapon ako sa klase mo sir, kasi ikaw lang ang unang tao na naging ganoon kabuti sa akin, kahit nga mga tropa ko hindi nagmamalasakit ng ganoon sa kin. Kaya tuwang-tuwa ako noon sir at nagpapasalamat ako sa Diyos kasi dumating ka. Pinilit kong inayos ang sarili ko para sayo sir. Iniwasan ko mga kalokohan at nag aral ako mabuti para hindi mo ako ikahiya. Iniwasan ko na rin yung mga tropa ko na alam kong makakaimpluwensiya ng masama sa akin. Kaya lang noong okey na ako iiwan mo din pala naman ako. Ang sakit noon sa kin sir. Ang sakit-sakit non. At ngayong wala ka na sir, babalik na lamang po ako sa dati kong buhay baka sakaling may dumating na isang gaya mo pero hindi ako iiwan. Pero kung wala mang dumating wala na rin namang mawawala sa akin. Patapon na rin naman ang buhay ko kaya ayos lang.” alam kong kahit umiiyak siya ay pilit niyang ipinapaunawa sa akin ang bawat salitang sinasabi niya. Nanatili lamang akong nakatingin sa kanya, napakalaki pala ng ginawa ko sa buhay niya, hindi ko alam na may ganoong impact ang samahan namin. Parang tinutusok ng kung anong bagay ang puso ko. Kung alam lamang ng batang ito na pati ako tinulungan niyang mag move on at sa kanya ko rin naranasan ang kakaibang saya na hindi ko rin naranasan noon.
Pinabayaan ko lamang siyang umiyak nang umiyak. Naisip ko sa ganitong sitwasyon hindi rin naman niya maiintindihan kahit ano ang sabihin ko, sarado isip niya ngayon dahil sa nararamdaman niya. Punum-puno siya ng pagkaawa sa sarili niya. Ramdam na ramdam ko ang paghahanap niya ng kalinga, subalit paano ko siya tutulungan. Hindi ko siya matingnan, nakaupo siya sa sahig, umiiyak, basang-basa ng pinaghalong luha at pawis ang kanyang mukha, magulo ang buhok, at mababakas mo talaga ang kaawa-awa niyang kalagayan. Ayoko siyang tingnan pero ano gagawin ko, sa panahong ito ako lang ang makakaunawa sa kanya, ako lang ang pwedeng tumulong sa kanya. Wala siyang maasahan sa pamilya niya, kung iiwan ko siya sa panahong ito baka tuluyan ng mapariwara ang buhay ng batang ito. At iyon ang hindi ko kakayanin. Pero paano ko gagawin yun ako na pinaghuhugutan niya ng lakas at tapang para harapin ang buhay ang siyang nagbigay ng sakit sa kanya.
Hindi ako makatingin sa kanya, ang mga mata niyang dati ay kinakaaliwan kong tingnan ngayon ay parang may sumbat na tumatagos hanggang sa kasuluk-sulukan ng puso at isip ko. Pilit kong pinaglalabanan pero hindi ko maitatangging malaki ang kasalanan ko sa batang ito. Ako na itinuring niyang mabuting kaibigan ang siyang nanakit sa kanya ng ganito. Pero ano nga ba ang gagawin ko? Bakit ba sa dinami-dami ng nabasa kong libro, wala akong matandaan na may itinuro na dapat gawin sa ganitong sitwasyon.
Sa dami na ng naituro ko sa mga estudyante ko parang kahit minsan hindi sumagi sa isip ko na darating ang panahon na mangangailangan ako ng magtuturo sa akin ng dapat kong gawin sa mga ganitong sitwasyon. Madalas akong magpayo sa mga may problema pero bakit hindi ko mapayuhan ang sarili ko ng dapat kong gawin. Pumikit ako at nagwish na sana bigla na lang akong maglaho at pagmulat ko nasa ibang lugar at sitwasyon ako. Pero isa yung katangahan, narito ang katotohanan, nasa harap ko ang isang taong naghihintay ng kalinga mula sa akin. At may posibilidad na masira ang buhay kung magkakamali ako ng desisyon.
Alin ba ang mas mahalaga ang ideyang mali ang pakikisama ko sa kanya dahil hindi iyon tanggap ng mga taong nakapaligid sa akin at mabuhay ayon sa sinasabi ng lipunang nakapaligid sa akin o ang buhay ng batang ito na ngayon ay mistulang basang sisiw na hindi alam kung saan pupunta. Ang batang ito na mula pagkabata ay nakaranas na ng lupit ng mundo dahil lamang sa pagkakamali ng kanyang mga magulang. At ngayon na nakakatanaw ng konting liwanag na mabuhay ng may pag-asa, ipagkakait ko ba yun sa kanya?
Nilapitan ko siya, pinilit kong itinayo, umiiyak pa rin siya pero hindi na nagsasalita. Inakay ko siya papunta sa kwarto. “Sorry sir kung idinadamay kita sa problema ko. Wala na po akong ibang malapitan. Pasensiya na po sir. Sana hindi ka po galit sa akin sir. Sorry po talaga.” At iniupo sa isang tabi ng kama. Kumuha ako ng twalya at tubig pinunasan ko mukha niya. Naghanda rin ako ng damit.
“Sir, aalis na po ako.” Mahina niyang sabi kahit nakatungo.
“Maligo ka muna para mapalitan mo damit mo, magpahinga ka muna, dito ka na matulog hindi kita pwedeng payagang lumabas at bukas pag-usapan natin lahat iyan. Promise naiintindihan kita, at hindi ako nagagalit sayo.”
“Sir, salamat po, hindi ko alam kung ano gagawin ko pag tuluyan mo na akong iniwasan, sir ikaw na lamang po itinuturing kong kamag-anak at kaibigan.” Nabigla ako ng bigla siyang yumakap sa akin.
“Hindi ako mawawala sayo, tandaan mo yan, kahit ano manyari nandito ako para sayo at kailanman hindi kita iiwan.” Hindi ko alam kung saan nanggaling ang mga salitang iyon.
Hindi ko alam pano ko yun nasabi. Ang tanging alam ko ng mga oras na iyon ang bawat patak ng luha mula sa kanyang mga mata ay parang tumutunaw sa buo kong pagkatao, mula sa kanyang mga mata papunta sa aking leeg kung saan nakasubsob ang kanyang mukha, ang bawat patak nito ay parang pumipigil sa anumang katinuan na meron ako.
“Hindi kita kayang saktan Kenn Lloyd, hindi ko kayang makita kang umiiyak, hindi ko hahayang tuluyang masira ang buhay mo.” Ito ang bulong ko sa sarili ko habang buong pagkaawang hinahaplos ko ang kanyang ulo.
COMMENTS